Zielony Punkt Kontrolny (ZPK) to propozycja dla wszystkich. Jest to możliwość ciekawego i pożytecznego spędzenia czasu na łonie natury. Polega na odnajdywaniu przy pomocy mapy zainstalowanych w terenie słupków kontrolnych, rozmieszczonych tak by dostarczyć uczestnikom jak najwięcej wrażeń. Posługiwanie się mapą to jedna z bardziej przydatnych umiejętności. Przy jej pomocy łatwo odnaleźć się w nieznanym miejscu. W naszym projekcie proponujemy naukę posługiwania się mapą czy planem. Jednocześnie pragniemy przekazać trochę wiedzy o lesie, w nowej formie edukacji leśnej. Jesteśmy gospodarzami tego terenu, nasza praca to codzienny pobyt w lesie, tak więc znamy go jak nikt inny. Dzięki temu poprowadziliśmy trasy w miejsca, o których często nie dowiesz się z innych map czy przewodników

W projekcie ZPK na bazie mapy w terenie rozstawione są stałe punkty kontrolne, część punktów stanowią obiekty ośrodka „Malinówka" oraz tablice ścieżki edukacyjnej, na których zamontowano symbol PK (biało – pomarańczowa tabliczka z kodem) oraz perforator. Na bazie PK zbudowane są trasy o różnym przeznaczeniu, długości i trudności. W ten sposób mamy wiele możliwości edukacji, turystyki i sportu, dostępnych dla każdego, dopasowanych do jego możliwości fizycznych i umiejętności. Proponujemy trasy edukacyjne, rekreacyjne i sportowe, zarówno dla początkujących jak i doświadczonych uczestników. Można je pokonywać pieszo, rowerem, zimą na nartach, samodzielnie bądź w gronie rodziny czy przyjaciół.

Trasa dla najmłodszych zlokalizowana jest bezpośrednio na terenie Ośrodka Malinówka. Do odnalezienia mamy 12 punktów kontrolnych. Są trzy mapy z punktami kontrolnymi :OSW Malinówka teren zamknięty - dla najmłodszych, plaża i teren leśny dla dorosłych. 

POCZĄTKUJĄCY:

Podstawowe umiejętności.

Symbolika: Osoba początkująca powinna używać opisów słownych. Tej umiejętności nabywamy po prostu czytając legendę i ucząc się symboli występujących na mapie.

Orientowanie mapy: Mapa powinna być zawsze ustawiona tak, by trasa, jaką się poruszasz (linia na mapie), biegła od miejsca, w którym aktualnie jesteś, „do góry". Ponieważ mapa zawsze jest zorientowana do kierunku północy, dlatego też idąc w kierunku południowym należy mapę trzymać „do góry nogami". Orientowanie mapy przy użyciu kompasu: ruszasz ze startu (czerwony trójkąt) na pierwszy punkt (czerwone kółko z nr 1), „zgrywasz" linię północy na mapie z liniami na płytce kompasu, następnie obracasz mapę tak, aby igła magnetyczna kompasu zgadzała się z liniami na płytce, mapa zorientowana do północy magnetycznej (czyli również do terenu), kierunek do pkt. jest wprost przed nami.

Śledzenie aktualnej pozycji na mapie: Najlepiej trzymać mapę w taki sposób, aby koniec kciuka wskazywał na niej twoją aktualną pozycję. W żargonie biegaczy na orientację nazywamy to „kciukowaniem". Dla ułatwienia możesz namalować na paznokciu strzałkę, pomoże ci pamiętać o przesuwaniu kciuka na mapie.

Pomiar odległości: w czasie biegu (marszu) pozwala na precyzyjne określenie miejsca, gdzie aktualnie znajduje się zawodnik. Odległość mierzymy krokami licząc ich pary (czyli cały czas na tę samą nogę). Jest to dość precyzyjna metoda, błąd pomiaru nie przekracza kilku procent. Doświadczeni zawodnicy mają to we krwi, często liczą kroki, nawet gdy nie ma takiej potrzeby (np. w sytuacji gdy przebieg jest narzucony przez organizatora i wyznaczony w terenie).

Orientacja wzdłuż elementów liniowych: To podstawowa metoda poruszania się w lesie dla początkujących. Wykorzystując elementy liniowe: drogi, strumienie, granice kultur, płoty itp. Jest to sposób bezpieczny nie ma obawy zboczenia z obranej trasy tak jak w przypadku poruszania się na przełaj. Zwykle droga pomiędzy kolejnymi punktami to korzystanie z sieci tych obiektów. Obrazuje to poniższy rysunek.

ZAAWANSOWANI:

„Im dalej w las", tym zwiększa się stopień trudności, zarówno pod względem fizycznym, jak i technicznym. Ci, którzy posiedli odpowiednie umiejętności, poruszają się na przełaj (np. dostrzegając wybrane obiekty w terenie, korzystając z umiejętności zachowania wysokości na zboczu lub poruszając się przez las na azymut). W niczym to nie zmienia podstawowych zasad orientacji i zachowania się w lesie.